การเปลี่ยนแปลงวัฒนธรรมการเมืองของประชาสังคมในเขตอำเภอเมืองตรัง จังหวัดตรัง
Abstract
การศึกษาการเปลี่ยนแปลงวัฒนธรรมการเมืองของประชาสังคมในเขตอำเภอเมืองตรังโดยมีวัตถุประสงค์เพื่อวิเคราะห์พัฒนาการทางการเมืองในอำเภอเมืองตรังและเพื่อวิเคราะห์ความคิดเห็นของประชาสังคมที่มีต่อการเปลี่ยนแปลงของวัฒนธรรมการเมืองซึ่งเป็นงานวิจัยเชิงคุณภาพโดยการวิจัยเอกสารและการสัมภาษณ์เชิงลึกกลุ่มผู้ให้ข้อมูลสำคัญจำนวน 51 คน
ผลการวิจัยพบว่าพัฒนาการทางการเมืองระดับท้องถิ่นและการเมืองระดับชาติมีพัฒนาการไปมากซึ่งในอดีตจังหวัดตรังเคยเป็นฐานเสียงของพรรคประชาธิปัตย์ก่อนที่คณะรักษาความสงบแห่งชาติเข้ามาบริหารประเทศ ยุคคณะรักษาความสงบแห่งชาติได้ยกเลิกการเลือกตั้งองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นทั้งหมดและสมาชิกสภาผู้แทนราษฎร (สส.) ซึ่งประชาชนต้องการให้รัฐบาลพลเอกประยุทธ์ จันทร์โอชาจัดให้มีการเลือกตั้งโดยเร็วที่สุด ส่วนในยุคปัจจุบันประชาชนไม่ค่อยมีการแสดงออกทางการเมืองมากนักเนื่องจากกระทำได้ยากลำบากเพราะมีหน่วยงานราชการคอยตรวจสอบและอาจจะถูกรัฐบาลฟ้องร้องดำเนินคดีรวมถึงความนิยมในพรรคประชาธิปัตย์และนายชวน หลีกภัยได้ลดน้อยลงไปมาก
การเปลี่ยนแปลงของวัฒนธรรมการเมืองพบว่ายุคก่อนคณะรักษาความสงบแห่งชาติมีการเปลี่ยนแปลงวัฒนธรรมการเมืองอยู่บ้างแต่ไม่มากนักประชาชนยังคงนิยมพรรคประชาธิปัตย์ซึ่งเป็นพรรคการเมืองอันเป็นสัญลักษณ์ของคนใต้ ยุคคณะรักษาความสงบแห่งชาติ พบว่า มีเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นเพราะประชาชนไม่มีส่วนร่วมในการเลือกตั้ง ยุคปัจจุบันกลับพบว่าประชาชนมีความกระตือรือร้นในการเลือกตั้งสมาชิกสภาผู้แทนราษฎรและติดตามข่าวสารบ้านเมืองกันเพิ่มมากขึ้น
References
กฤษฎิ์ธิปก ประเสริฐกุล. (2560). บารมีของนายชวน หลีกภัย ในการเมืองท้องถิ่น: กรณีศึกษาการเลือกตั้งนายกองค์การบริหารส่วนจังหวัดตรัง ปี พ.ศ. 2555. วารสารรัฐศาสตร์ปริทรรศน์ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์, 4(2),168-184.
คัมภีร์ พลการ, และอรนันท์ กลันทปุระ. (2558). อัตลักษณ์และวัฒนธรรมทางการเมืองของผู้นำระดับตำบลและหมู่บ้าน จังหวัดตรัง. วารสารสหวิทยาการวิจัย: ฉบับบัณฑิตศึกษา, 4(2), 165-173.
ชื่นกมล ทิพยกุล. (2542). รูปแบบการสื่อสารในสภากาแฟของประชาชนในจังหวัดตรัง. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ณรงค์ บุญสวยขวัญ. (2552). การเมืองภาคพลเมือง บทวิเคราะห์แนวคิดและการท้าทายอำนาจการเมืองในระบบตัวแทน. กรุงเทพฯ: เอดิสันเพรสโปรดักส์.
ธนาคารพัฒนาเอเชีย. (2554). ภาคประชาสังคมในประเทศไทยโดยสังเขป. กรุงเทพฯ: สำนักงานผู้แทนประจำประเทศไทย.
นิธิ เนื่องจำนงค์. (2561). เหลียวหลังแลหน้าการศึกษาประชาสังคม. วารสารวิจัยสังคม, 41(2), 1-40.
ประเวศ วะสี. (2540). การเดินทางแห่งความคิด: ปฎิรูปการเมือง. กรุงเทพฯ: หมอชาวบ้าน.
พระครูปลัด เกษฎา ผาทอง, ธีรภัทร์ เสรีรังสรรค์, บุญทัน ดอกไธสง, และอิสระ สุวรรณบล. (2562). วัฒนธรรมทางการเมือง: แนวคิดสู่การพัฒนาสังคมไทย. วารสารบัณฑิตศึกษามหาจุฬาขอนแก่น, 6(2),14-25.
พิพัฒน์ นาคธรณินทร์, เดชชาติ ตรีทรัพย์, สมคิด รัตนพันธุ์, และพระสุริยา สุริโย (คงคาไหว). (2559). การมีส่วนร่วมทางการเมืองของสมาชิกสหกรณ์การเกษตรหาดสำราญ จำกัด จังหวัดตรัง. วารสารพุทธสังคมวิทยาปริทรรศน์, 1(1), 30.
พงศ์ศักดิ์ เหลืองอร่าม, และยุทธนา เศรษฐปราโมทย์. (2561). งานวิจัยเรื่องต้นทุนทางเศรษฐกิจของความไม่แน่นอนทาง การเมืองในประเทศไทย. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
พรภิรมณ์ ศรีทองคำ, และวัลลภ รัฐฉัตรานนท์. (2558). ทัศนคติทางการเมืองแบบประชาธิปไตยของประชาชนในตำบล บ้านช้าง อำเภอสองพี่น้อง จังหวัดสุพรรณบุรี. วารสารรัฐศาสตร์ปริทรรศน์ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์, 2(2), 32-43.
ภิญโญ ตันพิทยคุปต์. (2554). ความเคลื่อนไหวทางการเมืองและพฤติกรรมการเลือกตั้งสมาชิกวุฒิสภา 2551 จังหวัด ตรัง. กรุงเทพฯ: สถาบันพระปกเกล้า.
ภูริทัศน์ ชาติน้ำเพชร. (2564). การมีส่วนร่วมทางการเมืองของประชาชน. วารสารวิชาการไทยวิจัยและการจัดการ, 2(1), 37-45.
มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช. (2558). สถาบันและกระบวนการทางการเมืองไทย. นนทบุรี: ผู้แต่ง.
รนายุทธ ชาสุรีย์, และธรรมนิตย์ วราภรณ์. (2560). การสื่อสารสังคมออนไลน์และความโน้มเอียงทางการเมืองที่ส่งผลต่อ ความเข้มแข็งของประชาสังคมในภาคตะวันออกเฉียงเหนือของประเทศไทย. วารสารมนุษยศาสตร์และ สังคมศาสตร์มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี, 8(2), 58-64.
รุ้งนภา ยรรยงเกษมสุข. (2560). ความเป็นพลเมืองของผู้นำองค์กรภาคประชาสังคม. วารสารเศรษฐศาสตร์การเมือง บูรพา, 5(2), 1-24.
วารุณี ลีเลิศพันธ์, และสุรพล ราชภัณฑารักษ์. (2561). การสร้างฐานคะแนนเสียงของพรรคประชาธิปัตย์ในภาคใต้. วารสารบัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยสวนดุสิต, 14(1), 43-53.
วิการัตน์ นิยมไทย. (2552). การเมืองไทยกับความพยายามในการปฏิรูป. วารสารจุลนิติ, 6(5), 117-125.
วิศาล ศรีมหาวโร. (2554).วัฒนธรรมทางการเมืองและพัฒนาการมีส่วนร่วมทางการเมืองของประชาชนภาคใต้: กรณีศึกษาจังหวัดสุราษฎร์ธานี. วารสารสถาบันพระปกเกล้า, 9(3), 1-2.
วุฒิสาร ตันไชย. (2557). การสังเคราะห์ข้อเสนอการกระจายอำนาจและการปกครองท้องถิ่นเพื่อการปฏิรูปโครงสร้างการ ปกครองท้องถิ่น: การปกครองท้องถิ่นที่เสริมสร้างประชาธิปไตยท้องถิ่นและความเข้มแข็งชุมชน. กรุงเทพฯ: สถาบันพระปกเกล้า.
วุฒิสาร ตันไชย. (2558). อัตลักษณ์ภาคประชาสังคมในภาคใต้. กรุงเทพฯ: สถาบันพระปกเกล้า.
ศาลากลางจังหวัดตรัง. (2557). รายงานการประชุมนายอำเภอและหัวหน้าส่วนราชการประจำจังหวัดสังกัด กระทรวงมหาดไทย ครั้งที่ 7/2557. ตรัง: ผู้แต่ง.
สุรชัย ตั้งมกรา. (2556). การเมืองเรื่องการเลือกตั้ง: ศึกษาการหาเสียงเลือกตั้ง วันที่ 3 กรกฎาคม พ.ศ. 2564 เขตเลือกตั้ง ที่ 5 จังหวัดเชียงใหม่. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สมบัติ ธำรงธัญวงศ์. (2549). การเมืองไทย. กรุงเทพฯ: เสมาธรรม.
สมบัติ ธำรงธัญวงศ์. (2559). การเมือง: แนวความคิดและการพัฒนา. กรุงเทพฯ: สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.
สำนักงานคณะกรรมการการเลือกตั้งประจำจังหวัดตรัง. (2557). การเลือกตั้ง ส.ว. วารสารเลือกตั้งเมืองตรัง, 4(3), 1-11.
สำนักงานเลขาธิการสภาผู้แทนราษฎร. (2556).วัฒนธรรมทางการเมือง. กรุงเทพฯ: ผู้แต่ง.
สำนักงานเลขาธิการสภาผู้แทนราษฎร. (2557). การพัฒนาการเมืองการปกครองในระบอบประชาธิปไตย. กรุงเทพฯ: ผู้แต่ง.
อเนก เหล่าธรรมทัศน์. (2541). ส่วนร่วมที่ไม่ใช่รัฐ: ความหมายของประชาสังคม. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
องค์การบริหารส่วนจังหวัดตรัง. (2561). วิเคราะห์จุดแข็ง จุดอ่อน โอกาส อุปสรรค. ตรัง: ผู้แต่ง.
Jonida, M. (2014). The impact of the political culture in political system and rule of law: Albania case. European Scientific Journal, 1, 483.
Miles, M. B., & Huberman, A. M. (1994). Qualitative data analysis: An expanded sourcebook (2nd ed.). Thousand Oaks, CA: Sage Publications.