ปัญหาการกำหนดสิทธิประโยชน์ของผู้ประกันตนตามมาตรา 40 แห่งพระราชบัญญัติประกันสังคม พ.ศ. 2533

Abstract

ระบบประกันสังคมเป็นระบบการเฉลี่ยทุกข์ เฉลี่ยสุข ซึ่งกันและกันระหว่างมวลสมาชิก   ซึ่งโดยทั่วไปรัฐบาลของทุกประเทศให้ความสำคัญแก่บุคคลที่ทำงานมีรายได้และอยู่ในระบบแรงงาน ก่อนขยายความคุ้มครองไปยังผู้ที่มีรายได้นอกระบบการจ้างงานปกติ ซึ่งจัดอยู่ในกลุ่มที่เรียกว่าแรงงานนอกระบบ ทั้งนี้ความสำเร็จประการหนึ่งของการประกันสังคมก็คือเป้าหมายที่จะทำให้การประกันสังคมเป็นหลักประกันและคุ้มครองความเป็นอยู่ของประชาชนให้มีความมั่นคงในการดำรงชีวิต แม้มีเหตุการณ์ที่ทำให้ต้องขาดแคลนรายได้ก็สามารถดำรงชีวิตได้อย่างปกติสุข

ผู้มีสิทธิประกันตนตามกฎหมายว่าด้วยประกันสังคมของไทย มี 2 ประเภทกล่าวคือ ผู้ประกันตนตามข้อบังคับของกฎหมายกับผู้ประกันตนด้วยความสมัครใจ และทั้ง 2 แบบผู้ประกันตนมีส่วนเป็นผู้เสียค่าใช้จ่ายด้วยตนเอง

จากการศึกษาถึงปัญหาสิทธิประโยชน์ของผู้ประกันตนด้วยความสมัครใจนั้นเห็นว่าผู้ประกันตนด้วยความสมัครใจยังได้รับสิทธิประโยชน์ไม่เพียงพอต่อความจำเป็นในกรณีทดแทนการขาดรายได้ และกรณีสงเคราะห์บุตรจึงจำเป็นอย่างยิ่งที่ต้องมีกฎหมายหรือระเบียบข้อบังคับกำหนดแนวทางในการเพิ่มสิทธิประโยชน์ทดแทนการขาดรายได้ที่รองรับต่อความเป็นอยู่ของผู้ประกันตนด้วยความสมัครใจ เพื่อให้เกิดความเหมาะสมและเป็นธรรมแก่ผู้ประกันตนด้วยความสมัครใจอย่างแท้จริง

ผู้เขียนมีข้อเสนอแนะให้มีการแก้ไขปรับปรุงกฎหมายประกันสังคมในเรื่องของสิทธิประโยชน์ของผู้ประกันตนด้วยความสมัครใจ ซึ่งปัจจุบันกฎหมายประกันสังคมได้มีการกำหนดสิทธิประโยชน์ผู้ประกันตนด้วยความสมัครใจไว้เพียง 4 กรณี และเห็นควรเปลี่ยนแปลงให้ความคุ้มครองแก่ผู้ประกันตนให้คลอบคลุมหรือใกล้เคียงกับสิทธิประโยชน์ของผู้ประกันตนตามข้อบังคับของกฎหมาย โดยการแก้ไขเพิ่มเติมประกาศสำนักงานประกันสังคมใน กรณีสงเคราะห์บุตร และการจ่ายประโยชน์ทดแทนกรณีการขาดรายได้ที่ไม่สามารถประกอบกิจการงานได้และกรณีอื่น ๆ และควรแก้ไขเพิ่มเติมกฎกระทรวง กำหนดอัตราการจ่ายเบี้ยประกันสังคมเพื่อเปิดโอกาสให้เกิดทางเลือกตามความสามารถ ทั้งนี้เพื่อให้เกิดความเป็นธรรมสำหรับผู้ประกันตนด้วยความสมัครใจมากกว่าที่เป็นอยู่ในปัจจุบัน อันนำมาซึ่งความเป็นธรรมที่จะเกิดขึ้นในสังคมและเป็นไปตามเจตนารมณ์ของกฎหมายประกันสังคมที่ต้องการเฉลี่ยทุกข์เฉลี่ยสุขระหว่างผู้ประกันตนด้วยกัน และก่อให้เกิดการพัฒนากฎหมายประกันสังคมของประเทศไทยให้มีความทัดเทียมอารยประเทศต่อไป